Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i cofanie żuchwy, ruchy boczne a inne będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i frontowi w okolicę szczytów guzków stawowych. W porze pierwszej jest on zmieszany z ruchem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w każdym ze stawów rozgrywają się odmienne ruchy. Dzieli się stronę pracującą i stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po stronie pracującej, lub tej, w którą przesuwa się żuchwa, głowy żuchwy wykonują obrót w istoty pionowej, zgodny z punktem ruchu żuchwy. Jak się uważa, w trendzie tym kupuje udział krążek stawowy, a więc podejmuje się on na obydwóch piętrach stawu. Po stronie balansującej głowa żuchwy wydobywa się z dolu żuchwy w punkcie guzka stawowego, wykonując równocześnie obrót i krok ku dołowi i przodowi.
Przy każdych ruchach żuchwy ogromną rolę odgrywa krążek stawowy i etap jego ruchomości, co powiązane jest z formą krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, jakie ponoszą w prac stawów, są w dorosłej wadze powiązane z nieprawidłową instalacją i położeniami krążka stawowego.
Reasumując, należy sprawdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i prowadzenie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy posiada krytyczne znaczenie w protetycznym leczeniu pacjentów. W wypadkach choroby układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać zwarcie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i połączone spośród tym przewidywane usytuowanie pozostałych czynników stawów skroniowo-żuchwowych jest realny pomysł na otrzymanie korzystnych wyników leczenia. Pomocne są w takich sytuacjach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w kontakcie do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w sądu do szczęki - również w czasie spoczynku, jak i prac - ma głębokie stanowisko w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w przypadkach braków częściowych oraz pełną ich odbudowę w brakach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w układzie do szczęki przenosi się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na niebagatelne i niskie. Do ważnych zaliczył loty do dołu, do przodu, do tylu oraz na brzegi. Połączenie dwóch bądź bardzo ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z konkretnego punktu widzenia istotny jest podział trendów na rozgrywające się w czasie kontaktów powierzchni zębów górnych z dolnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których stoją kontakty zębów przeciwstawnych, nazywane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą wprowadzać się w daniu żuchwy zwanym centralnym, gdy jej środek spotyka się w grupy strzałkowej czy w położeniach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Dzieli się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W położeniu centralnego zwarcia charakteryzuje się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - prawą oraz wewnętrzną.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako główne umawia się położenie spoczynkowe, w jakim żuchwa uważa się przez najdłuższy termin także z którego uruchamiają się jej style. Stanowi więc położenie, które stosuje żuchwa bez udziału naszej myśli. W daniu spoczynkowym żuchwa jest mało przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej wyraża się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w możliwościach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość mieści się w obrębie 2-4 mm. Uważa się, iż w miejscu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół własnej podstaw w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące spotykają się wówczas w kształcie równowagi, natomiast w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne uzależnione są spośród ich elastycznością. Elastyczność mięśni planujących własne przyczepy na żuchwie wpływa na jej umieszczenie. Pisze w ostatni metoda stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych też do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na ciekawych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych istnieje w stanie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie występuje w dziedzinie Dondersa, która tworzy obszar w jamie ustnej zależny z przodu zamkniętymi wargami, oraz od tyłu kontaktem języka z podniebieniem miękkim a korzysta nacisk na myślenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w ścianach 5-9,7 mm Hg oraz jest najbogatsze bezpośrednio po połykaniu, jak może robić wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, lecząc na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę cen około 300 g, która wydziela się odpowiednia do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły czynne. Otrzymuje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Ważnym elementem, który wpływa napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony powstające z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce dowiedz się więcej otrzymują one ze źródeł obwodowych i ważnych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który jest wysłany do neuronu ruchowego. Reakcja ta ma nazwę odruchu rozciągania. Wydarzenie to pociąga za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na możliwości łuku odruchowego wysyłają powody do neuronu ruchowego w jądrze nerwu V. Bodźce te wracają następnie do mięśnia skroniowego, wpływając jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy jest w snu. Analogiczny cykl trwa w mięśniach opuszczających żuchwę.
W skórze śluzowej wybiera się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U mężczyzn korzystających protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej pobudzane także daleko przychodzą na położenie żuchwy.